آیه 36 سوره انبیاء

وَ إِذا رَآكَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ يَتَّخِذُونَكَ إِلاَّ هُزُواً أَ هذَا الَّذِي يَذْكُرُ آلِهَتَكُمْ وَ هُمْ بِذِكْرِ الرَّحْمنِ هُمْ كافِرُونَ (36)

«1» نهج البلاغه فيض الاسلام، خطبه 181، صفحه 593.

جلد 8 - صفحه 389

بعد از آن حضرت پيغمبر را مخاطبه فرمايد:

وَ إِذا رَآكَ الَّذِينَ كَفَرُوا: و زمانى كه ببينند تو را آنانكه كافر شدند و تو عيب مى‌كنى خدايان آنها را و دعوت مى‌نمائى ايشان را به توحيد. إِنْ يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُواً: فرانگيرند تو را مگر سخريه و استهزاء، مى‌گويند بعضى به بعضى ديگر. أَ هذَا الَّذِي يَذْكُرُ آلِهَتَكُمْ‌: اينست كه ذكر مى‌كند خدايان شما را به بدى و سرزنش كه اينها جماد و قادر بر نفع و ضرر نيستند؟ وَ هُمْ بِذِكْرِ الرَّحْمنِ‌: و ايشان به توحيد خداوند رحمان يا به كتاب نازل شده از جانب او.

هُمْ كافِرُونَ‌: ايشان كافر و جاحدند.

حق تعالى در مقام تعجيب اخبار فرمايد پيغمبر را از حال كفار به جهت انكار آنان حى منعم قادر عالم خالق رازق را، و فراگرفتن آنچه نفع و ضرر ندارد.

به ستايش. از اين عجيب‌تر آنكه، شخصى كه مى‌خواند ايشان را به حق‌شناسى و ترك بت‌پرستى، او را مسخره و استهزاء نمايند، غافل از آنكه خودشان سزاوارترند به استهزاء و سخريه، نزد هر كه تدبر كند حال ايشان را.

وَ إِذا رَآكَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ يَتَّخِذُونَكَ إِلاَّ هُزُواً أَ هذَا الَّذِي يَذْكُرُ آلِهَتَكُمْ وَ هُمْ بِذِكْرِ الرَّحْمنِ هُمْ كافِرُونَ (36) خُلِقَ الْإِنْسانُ مِنْ عَجَلٍ سَأُرِيكُمْ آياتِي فَلا تَسْتَعْجِلُونِ (37) وَ يَقُولُونَ مَتى‌ هذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ (38) لَوْ يَعْلَمُ الَّذِينَ كَفَرُوا حِينَ لا يَكُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَ لا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ (39) بَلْ تَأْتِيهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلا يَسْتَطِيعُونَ رَدَّها وَ لا هُمْ يُنْظَرُونَ (40)

ترجمه‌

- و چون بينند تو را آنانكه كافر شدند نميگيرند تو را جز باستهزاء ميگويند آيا اين است آنكه ياد ميكند ببدى خدايان شما را و آنها بياد خدا آنان كافرانند

آفريده شد انسان از شتاب زود باشد بنمايم بشما آيتهاى خود را پس شتاب مكنيد

بمن و ميگويند كى باشد اين وعده اگر باشيد راستگويان‌

اگر بدانند آنانكه كافر شدند وقتى را كه باز ندارند از رويهاشان آتش را و نه از پشتهاشان و نه آنها يارى كرده شوند

بلكه بيايد آنها را ناگهان پس مبهوت كند آنها را پس نتوانند بر گردانيدن آنرا و نه آنها مهلت داده شوند.

تفسير

- كفّار و مشركين مكّه وقتى پيغمبر اكرم را ملاقات مينمودند بر سبيل توهين و استهزاء با يكديگر ميگفتند اين همان است كه خدايان شما را ببدى ياد ميكند و ميگويد آنها جمادند و نميتوانند ضرر و منفعتى بشما برسانند لذا خداوند اينمعنى را به پيغمبر خود خبر داده و فرموده آنها منكر خداوند بخشنده و اوصاف زيبنده اويند و براى مزيد نسبت كفر در تحقير و توهين و تأكيد آن لفظ هم مكرّر

جلد 3 صفحه 553

شده اگر خدا را باوصاف جمال و جلال شناخته بودند بتها را شريك او قرار نميدادند و انتظار تقديس و تعظيم آنها را از تو نداشتند و چه قدر عجله دارند مانند آنكه انسان از عجله خلق شده باشد با آنكه بزودى علائم صدق تو و وعده حق بفتوحات اسلام بر آنها ظاهر خواهد شد باهل ايمان ميگويند پس كى و چه زمان وعده عذاب ما ميرسد اگر شما راست ميگوئيد پس بعجله انتظار صدور امرى از من نداشته باشند اگر بدانند روز قيامت چگونه آتش بآنها احاطه ميكند كه نميتوانند آنرا از جلو رو و پشت سرشان دور كنند و كسى يارى از آنها نميكند عجله در آن نمينمايند اين جواب شرط است كه در آيه حذف شده ولى وعده عذاب آنان ناگهان و بى‌خبر بر آنها وارد ميشود پس مبهوت و متحيّر ميكند آنها را و نميتوانند آنرا از خود دفع نمايند و مهلت داده نميشوند كه توبه و عذر خواهى نمايند و كسى اعتنائى بحال آنها ندارد چنانچه در جنگ بدر و فتح مكّه بظهور پيوست و بنابراين ضمير در تأتيهم راجع بآيات است عجل و عجله و تعجيل شتابزدگى و پيش انداختن امرى است كه هنوز وقت مناسب و لايق آن نرسيده و مذموم است مگر در كار خير براى احتمال فوت آن در نهج البلاغه فرموده دورى كن از عجله در امور پيش از اوان آنها و از تأخير انداختن امور در وقت امكان آنها و قمّى ره نقل فرموده كه چون خداوند جارى فرمود روح را در آدم عليه السّلام از دو پايش پس رسيد بدو سر زانوى او خواست بايستد نتوانست پس خداوند فرمود خلق الانسان من عجل و قريب به اين معنى را در مجمع از امام صادق عليه السّلام نقل نموده و بنابراين گفته‌اند مراد از انسان آدم عليه السّلام است و بنظر حقير روايت دلالت بر اينمعنى ندارد بلى دلالت دارد بر آنكه عجله امر طبيعى انسان است بطوريكه مناسب است در مقام مبالغه گفته شود آدمى از عجله خلق شده مانند آنكه در مقام مدح از كسى ميگويند فلانى از خير خلق شده يا در مقام قدح ميگويند از شرّ خلق شده خداوند هم در آنحال در باره آدم عليه السّلام فرمود چنانچه در اين آيه بمناسبت حال كفّار فرموده نه آنكه خداوند در اينجا بيان حال آدم عليه السّلام را فرموده و مراد از انسان آدم عليه السّلام است چنانكه گفته‌اند با آنكه واضح است كه نيست و اقوال مترتّبه بر آن خلاف ظاهر و سياق آيه شريفه است.

جلد 3 صفحه 554

وَ إِذا رَآك‌َ الَّذِين‌َ كَفَرُوا إِن‌ يَتَّخِذُونَك‌َ إِلاّ هُزُواً أَ هذَا الَّذِي‌ يَذكُرُ آلِهَتَكُم‌ وَ هُم‌ بِذِكرِ الرَّحمن‌ِ هُم‌ كافِرُون‌َ (36)

و موقعي‌ ‌که‌ كفار ‌شما‌ ‌را‌ مشاهده‌ مي‌كنند ‌شما‌ ‌را‌ مي‌گيرند ‌به‌ سخريّه‌ و استهزاء و مي‌گويند: آيا ‌اينکه‌ ‌است‌ ‌که‌ خدايان‌ ‌شما‌ مشركين‌ ‌را‌ ‌به‌ بدي‌ و زشتي‌ ياد مي‌كند ‌که‌ اينها يك‌ جمادي‌ بيش‌ نيستند و هيچ‌ نفع‌ و ضرري‌ ‌به‌ ‌شما‌ نمي‌توانند عطا و دفع‌ كنند، و حال‌ ‌آنها‌ ‌از‌ ياد ‌خدا‌ غافل‌ و كافر ‌به‌ خداي‌ يكتاي‌ بي‌همتا هستند. بسيار تعجب‌ ‌است‌ قادر متعال‌ و خالق‌ ‌ما يشاء ‌را‌ منكر و كافر مي‌شوند، و جماد بي‌شعور و ادراك‌ و مصنوع‌ ‌خود‌ ‌را‌ مي‌پرستند.

(وَ إِذا رَآك‌َ الَّذِين‌َ كَفَرُوا): ‌شما‌ ‌را‌ ‌به‌ يكديگر نشان‌ مي‌دهند و اشاره‌ مي‌كنند ‌به‌ مسخره‌ و استهزاء ‌که‌ ‌اينکه‌ كاذب‌ و مفتري‌ و مجنون‌ و ساحر ‌است‌.

(إِن‌ يَتَّخِذُونَك‌َ إِلّا هُزُواً): ‌ان‌ نافيه‌ ‌يعني‌ نمي‌گيرند تو ‌را‌ مگر ‌به‌ استهزاء، معجزات‌ تو ‌را‌ حمل‌ ‌به‌ سحر و جادو مي‌كنند، فرمايشات‌ تو ‌را‌ حمل‌ ‌به‌ كذب‌ و افتراء مي‌نمايند، افعال‌ و اعمال‌ تو ‌را‌ و عبادت‌ تو ‌را‌ بازي‌گري‌ مي‌پندارند و ميگويند:

(أَ هذَا الَّذِي‌ يَذكُرُ آلِهَتَكُم‌): بدگويي‌ ‌در‌ حق‌ بتهاي‌ ‌شما‌ مي‌كند و ‌آنها‌ ‌را‌ يك‌ جمادي‌ بيش‌ نمي‌داند و حال‌ آنكه‌ ‌آنها‌ ‌به‌ خداوند متعال‌ كافر مي‌شوند.

جلد 13 - صفحه 175

وَ هُم‌ بِذِكرِ الرَّحمن‌ِ هُم‌ كافِرُون‌َ).

]

(آیه 36)- باز در اینجا به بحثهای دیگر در ارتباط با موضع‌گیری مشرکان در برابر پیامبر اسلام (ص) بر خورد می‌کنیم، که بیانگر طرز تفکر انحرافی آنها در مسائل اصولی است نخست می‌گوید: «و هنگامی که کافران تو را می‌بینند کاری جز مسخره کردن تو ندارند» (وَ إِذا رَآکَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِنْ یَتَّخِذُونَکَ إِلَّا هُزُواً).

آنها با بی‌اعتنایی به تو اشاره کرده، می‌گویند: «آیا این همان کسی است که خدایان و بتهای شما را (به بدی) یاد می‌کند»؟ (أَ هذَا الَّذِی یَذْکُرُ آلِهَتَکُمْ).

«در حالی که خود ذکر خداوند رحمان را انکار می‌کنند» (وَ هُمْ بِذِکْرِ الرَّحْمنِ هُمْ کافِرُونَ).

تعجب در این است که اگر کسی از این بتهای سنگی و چوبی بد گویی کند- نه بد گویی بلکه حقیقت را بیان نماید و بگوید اینها موجودات بی‌روح و فاقد شعور و بی‌ارزش هستند- تعجب می‌کنند، اما اگر کسی منکر خداوند بخشنده و مهربانی شود که آثار رحمتش پهنه جهان را گرفته و در هر چیز دلیلی بر عظمت و رحمت اوست برای آنها جای تعجب نیست.